Verslaggever Gerard Kester sprak Jim Wursten die met het NL Big League Team in Amerika deel nam aan de World Series!

Het klinkt als de titel van een jongensboek, en misschien lijkt het daar ook wel het meeste op. Of het een boek is met een goede afloop? (happy end geeft tegenwoordig met al die massagesalons toch weer andere associaties) Lees maar verder, dan weet je het!

Jim is een hele normale jongen die woont op het terrein van Parnassia. Is hij dan geestesziek? Heeft hij last van Besofobie? (wetenschappelijke naam: Iemand die zo snel mogelijk elk base wilt verlaten om zo snel mogelijk over de thuisplaat te zijn.) Nee mensen, lees dan goed. Jim is een hele normale jongen! En op het terrein van Parnassia staan heel veel leuke woningen, waar je mag wonen, juist als je nergens last van hebt.

Hij was ooit op honkbal gegaan bij Power met een aantal vrienden om gewoon leuk te spelen. Een bierteam zeg maar, maar dan met limonade. Power had niets meer te bieden op het honkbalvlak, en Jim wilde verder. Na lang zoeken, wikken en wegen tussen alle honkbalverenigingen die Den Haag rijk is, kwam hij bij Storks terecht. Voor het tweede seizoen speelt hij daar in het juniorenteam, hoofdzakelijk als catcher.

Georgette, moeder van Jim: “Jim, je kan je inschrijven voor selectie trainingen om in het Big League team van Nederland te komen zegt Larry. En Larry is van de Technische commissie dus die heeft er verstand van.”

Jim: ”O“.

G., m v J. “Zullen we het maar doen dan?”

Jim: “Ja, is best.”

Een paar weken later:

Jim: “Mam, ik ga op vakantie naar Italië in de zomervakantie.”

G., m v J.: “Maar dan heb je misschien wedstrijden, als je geselecteerd bent.”

Jim: “Ja ja, het zal wel.”

Jim is een hele normale jongen, en die blazen nooit zo hoog van de Haagse toren.

Het zit zo: Er is een landelijke selectie. Daarna volgt er het Europese Kampioenschap waar ook Afrika aan mee doet. Dat is zoiets als het Eurovisie songfestival met Israel en Australië. Eerst de halve finale, waarbij van de zes teams er nog twee af moeten vallen. De resterende vier teams spelen dan voor de hoogste plek. Als je dat wint mag je naar de Verenigde Steets of America. Je gaat dan met een echt vliegtuig! Daar speel je een groots toernooi tegen 10 andere teams van over de hele wereld.

En als je dát wint ga je verhuizen vanaf het leuke huis op het terrein van Parnassia, naar Pennsylvania, Oklahomia of naar de plek waar ze je het meest willen betalen.

De voorselecties beginnen. Op naar Houten. Ik ga op vakantie naar Italië in de zomervakantie dacht Jim. Want Jim is een hele normale jongen, en die blazen nooit zo hoog van de Haagse toren. Na één training konden al een aardig stelletje afgekeurde spelers naar huis. Maar Jim niet. Ik ga op vakantie naar Italië in de zomervakantie dacht Jim. Want Jim is ….

Na de tweede training ook weer een paar handen vol afgekeurd. Maar Jim niet. Ik ga op vakantie naar Italië in de zomervakantie dacht Jim. Want …

Bij de derde selectie moesten er nog zo’n drie spelers afvallen. En zo gebeurde het. Helaas, ook zij moesten weg. Maar Jim niet. Ik denk niet dat ik op vakantie naar Italië ga in de zomervakantie dacht Jim. Want Jim is een hele normale jongen, die het EK moest spelen tegen Hongarije, Groot Brittannië, Kenia, België en Tsjechië.

Het zou allemaal gebeuren in…. Breda. Jawel, elk jaar is er een andere Europese exotische stad aan de beurt, en dit keer was het Breda. Alle teams werden in een immense jeugdherberg onder gebracht. Ik zeg alle teams maar eigenlijk is dat niet helemaal waar. Kreet Britten had afgezegd. En als je de vage verhalen moet geloven, kwam het Keniaanse honkbalteam ergens een grens niet over. Volgende keer toch maar niet achter in een vrachtwagen reizen zou ik zeggen. Hoe dan ook waren er nog maar vier teams over. De halve finale was dus bij voorbaat al gespeeld. Deze vier teams gingen strijden voor een ticket naar de United, steeds weer in America.

De eerste wedstrijd tegen België was het vooral wennen aan elkaar. Er werden fouten gemaakt en bij te veel fouten verlies je. Er werden teveel fouten gemaakt. Hongarije dan? En werden fouten gemaakt maar niet teveel. En deden de Hongaren juist weer wel. De Tsjechen hadden goed naar de Hongaren gekeken. Dus ook zij verloren van team Nederland.

De EK- finale. Wederom België- Nederland. De Belgen hadden een paar dagen eerder nog gewonnen van de Dutch Lions. Nederland kwam 1 – 0 voor. De Belgen maakten gelijk. Wij zappen vooruit naar de 9e inning. Nog steeds 1 – 1. Wij spreken nu duidelijk van een te snijden spanning. Nederland aan slag. Al twee nullen op het scoreboard. De spanning is intussen alleen nog met een zaag te bewerken wil je erdoor komen. Een zachte bal richting derde honk. Een headfirst naar honk één. Helaas uit. Dacht iedereen. Behalve de scheids. die ’s avonds nog een afspraak had staan. (denk ik zo) Maar zeker niet wilde dat er nog meer verlengd moest worden. Het gebeurde gewoon! Er werd gewonnen van België! Op naar The Big League World series! En dat is niet zo maar wat hoor! Dat is me nogal een dingetje in de steeds nog United Staten! Dat is een finale op the National Brotkast. Dat is ontzettend veel reclame filmpjes tussendoor. “Stee tjoent piepel, wil bie bek in uh momunt.” Dat is gigantisch veel sponsorgeld wat daar in om gaat. Oftewel, Ze maken het in Amerika allemaal behoorlijk wat bikker.

Logeren in The Clemson University in South Carolina. Daar staat gewoon een Football stadion met 80.000 zitplaatsen. (Everything is bigger!)

Maar, Jim is een hele normale jongen, en die blazen nooit zo hoog van de Haagse toren. Dit deed hem natuurlijk niets. Hij is de Haagse In Holland school gewend op de rustieke Neherkade. Hij kwam alleen maar om een potje te honkballen. Ja duh! Het was natuurlijk een ervaring om never ever nooit meer te vergeten.

Maar goed, ze kwamen daar natuurlijk wel om te ballen.

11 teams met aan het einde één winnaar. Het begon met Puerto Rico. Dat zijn natuurlijk wel de honkbal landen jongens. Daar worden jongetjes opgevoed met een klein knuppeltje als speentje. In hun flesje melk wordt gras en gravel gemengd. En ze slapen op een thuisplaat. Daar wordt baseball geleefd. Het werd dan ook 11-1 voor de Puertoricanen. Jim moest via een ingewikkeld schematisch systeem tegen een andere verliezende ploeg om zo, via een zijweggetje, toch nog op de landelijke tv terecht te komen.

Canada. Ook niet kinderachtig. Die dachten: “We ‘ll let these farmers smell a little poo.” (We zullen die boeren een poepie laten ruiken.) Aangenomen dan, dat Canadezen weten waar Nederland ligt, en dat daar boeren leven. Maar zo iets dachten ze wel. Het werd 1 – 8. Maar Jim speelde uit! Dus dat houdt in: Gewonnen! Nu alleen Latin America uitschakelen en we’re back on track!
Latin America is een Engels woord voor Curacao. Dat kunnen ze daar niet uitspreken, dus ze noemen het gewoon heel anders. Maar wij weten dat ons Nederlandse Wereldkampioens- honkbal team, voor zo’n 99 % bestond uit Antilianen. Alleen Berry van Driel is Duits. Dit werd dus een harde dobber te kluiven. Maar de Dutchies waren in de winning mood! Zij scoorde 1-0. Wat zeg ik, zij scoorde 3-0. En dan hebben wij het gewoon over eind 6e inning! Dicht houden en klaar zijn we!

De laatste inning: Jimmy, (niet onze Jim, de held van het verhaal) is een fijne pitcher. Hij kan een wedstrijd maken. Zorgt ervoor dat zijn team kan presteren. Pept ze op. Gooit slow en fast. Curve- en pirouetteballen. Ook deze wedstrijd stond hij er als een huis. Je komt niet zomaar 3-0 voor tegen Curacao op de Big League World Series. Maar als je meer dan 100 ballen hebt gepitcht, komen er haarscheurtjes in de nauwkeurigheid. Wetenschappelijk bewezen is, dat je dan last begint te krijgen van een “brachium putridum”. Dat wordt vaak gezien bij pitchers. Ruim vertaalt is dat: Een rotte arm. De pitcher krijgt gaat “tarde ut exitium”. Helaas weer een wetenschappelijke term die moeilijk in het Nederlands is te vertalen. Wil je weten wat dit voor een aandoening is, moet je even op Google-translate van het Latijn naar het Nederlands vertalen. En als de pitcher echt de gedachte krijgt van “Polum caligine”, en daar kort op gevolgd door “tres Bersabee”, dan ben je eigenlijk als coach al te laat. Dan is er als coach nog één oplossing die goed is. Je moet dan “subsidens in terram, in angulo clamantem. Maar iedereen snapt, dat dit op zo’n belangrijk moment niet kan. Hoe dan ook, Jimmy ging 4 wijd ballen gooien. Jimmy werd gewisseld. Na hem kwamen er die inning nog 4(!) andere pitchers op de heuvel voor Nederland. Maar de enorme druk zorgde ervoor dat het er niet meer van kwam. Als je 3-0 voor staat, en je mag de gelijk makende slagbeurt in met een 3-9 achterstand, dan is de motivatie ver te zoeken. Held Jim (de onze dus, die normale jongen enzo) probeerde het nog. Mooie slag, maar toch uit. Jammer, maar helaas.

Er volgde daarna voor Jim nog één wedstrijd van de beste verliezers tegen elkaar. Mij is niet duidelijk of dit nu degene zijn die de beste score hadden ondanks het verlies, of dat het degene zijn, die het beste tegen hun verlies kunnen. Daarna was er niets meer. Alleen nog drie dagen wachten op de finale. Daar moesten alle teams bij aanwezig zijn natuurlijk. Ja, wat doe je dan als Nederlands dames softbalteam in het verre Amerika? Drie dagen shoppen natuurlijk! En nou blijkt het helemaal nix uit te maken of je dan een World League Series Big Baseball Team vol testosteron pubermannen bent, of hoe ze het dan ook noemen, en geen dames team, dan ga je toch drie dagen shoppen! Nee? Maakt het nix uit? Jawel, want als League Baseball Big Team Series World krijg je 20 % korting op alle sportspullen in een soort Favoriet sport XXXL in U Raadt Het Steeds. Wat doe je dan? Nog meer shoppen! Gekkenhuis!! 19 dollar voor een paar spikes. Inslaan! Het waren net de dolle dagen van de Beehive in the Big Marketstreet. Het was een wilde wijvenbende tot en met. Met Jim, die normale jongen, voorop.

Maar dan de finale. Mooie wedstrijd. Eén team heeft verloren en die andere won. Was vast heel spannend. Maar Jim zat daar niet bij, dus wie het waren is niet belangrijk. Ik geloof de Aziaten. Maar misschien waren het wel de Turken of de Algerijnen. Ineens is het niet belangrijk meer. Geen Nederlander op de nationale TV in de finale van de World series. Nee, maar wel een Nederlandse! Haha!

Georgette (u weet wel, de moeder van) had alle dagen zegeltjes gespaard, of stempeltjes uit geknipt of zo iets. Wint ze de hoofdprijs! Die prijs moest ze tijdens de finale op de Nationale Television, midden op het veld, ophalen. En zwaaien dat ze deed joh. Het leek Beyonce wel. Ze kreeg een geverfde thuisplaat met handtekeningen, en een geel shirt met onleesbare handtekeningen, want die waren Japans of Maleisisch, of iets anders dat wij niet kunnen lezen. En een echte honkbalbal met stickers erop, zonder handtekeningen. Daar was ze flink kwaad over op de nationale tv. “Where are my signatures of famous people!” shoutte ze in de camera. Toen gooide ze heel boos die bal weg. Nu heeft ze een contract bij de New York Jankies, omdat er een scout op de tribune zat. En ze kreeg ook nog eens een blauw shirt waar heel groot West 17 opstond. Omdat zij uit het westen van Nederland komt en 17 jaar is. En ook moest ze weer zwaaien en lachen voor de sponsors en nog veel meer en zo. En er stonden ook nog eens handtekeningen op dat blauwe shirt van wereld beroemde mensen die erg bekend waren bij de hele wereld, maar niet bij ons, omdat ze in De Verenigde Amerikaanse steeds de hele beroemdste mensen hebben omdat alles daar beter en groter is.

Maar hoe is het nu met Jim? Jim gaat ondanks alle aanbiedingen toch weer gewoon naar school. Hij verkoopt wel online vrachtwagenladingen aan baseballspullen die hij heeft geshopt, maar verder merk je weinig aan hem. Eigenlijk heel gewoon gebleven. Maar ik had ook niets anders verwacht.

Want Jim is een hele normale jongen, en die blazen nooit zo hoog van de Haagse toren.

Gerard.